Schermkanker
Vroeger verzamelde ik houten benen. Toen dat wat uit de hand ging lopen bracht mijn moeder de collectie naar een Zweedse stoelenmaker. Daar schijnen ze nog steeds in een stoffig magazijn te rusten, tussen onderdelen van keukenkastjes. De fascinatie met het menselijk mankeren is gebleven, en met andere – soms zeldzame – niet direct in het oog springende zaken. Als iets obscuur is, of exclusief, of een speciale ervaring oplevert, dan sla ik er op aan. ‘Ervaringen maken rijker dan bezittingen.’ Jaja, dat kan wel zijn, toch heb ik meer LP’s dan drie beroepswerklozen in hun leven nog kunnen draaien. Ik ben behept met het verzamelgen. Bankbiljetten van opgeheven munteenheden, erotische strips. Vreemd genoeg heeft de CD mij nooit ‘geraakt’. Zoiets moois als muziek, zo lelijk verpakt. En daarbij: als iets gehypet wordt, dan maakt mijn lichaam meteen antistoffen aan. Ik ben de Beavis (of Butt-Head) die met zijn rug naar de Grand Canyon staat te kijken naar een schijtende ezel.
Verzamelen is net iets voor mij. In iets excelleren, zonder dat daar van buitenaf druk op ligt. Mijzelf omgeven met bijzondere uitgaven, materie, geluiden, en daar met anderen een boom over opzetten. Ongevaarlijke nerderigheid, nog eens wat anders dan samen aan een atoombom knutselen. ‘De tijd gaat snel, gebruik haar wel.’ TikTok. TikTok. Jezelf terugtrekken in een bubbel – noodzakelijk escapisme in een steeds drukkender wereld, met een teveel aan prikkels en keuze. Ja, reuze. Nog niet zo lang geleden was het leven factor 50 eenvoudiger. ’s Avonds zat je met pa en ma op de bank – hangen was er niet bij – en keek je hele TV programma’s uit. Doe Maar maakte daar liedjes over. Wij hadden nog een herculeaanse aandachtsspanne. Kom daar nu eens om. Computers? We hadden er wel eens van gehoord. ‘In Amerika schijnt er één te staan, zo groot als een telefooncentrale!’ Toen we een derde televisienet kregen, klaagden er al mensen dat we teveel tijd voor een scherm doorbrachten.Vroeger was heus niet alles beter. Zo rookten onze opvoeders in de auto, de ramen potdicht – ‘zodat wij geen koutje opliepen’. Lang niet alles was in diversiteit verkrijgbaar. Ouders verzuchtten: ‘Hadden we maar keuzestress’. Er was wel meer wat in die tijd nog geen naam mocht hebben. Iemand die ‘uit de oorlog’ kwam, was ‘in de war’. Verwarrend voor de generatie van nu, die half Nederlands, half Engels spreekt. PTSS, PDD-NOS, ADD – gevalletje ‘Hilversum 3 bestond nog niet’? Iemand met ADHD noemden we ‘een beetje druk’.
Terug naar vandaag. De nummer één volksziekte, wereldwijd, waar nog geen kruid tegen gewassen lijkt, is schermkanker. Ik schrijf verzamelen voor. Omring je met mooie, bijzondere dingen-met-een-verhaal. Trek erop uit, verzamel ervaringen.