Hairy Bikers
De traditie begon in het buitenland. Toevallig. Meisje-mijn en ik liepen door de straten van New York, in Brooklyn om precies te zijn. Daar zagen wij een African American barbershop; buiten een bord met spannende haarstijlen als: ‘Buzz Cut Fade’, ‘Sponged Frohawk’ en ‘Cornrow Braids’. Tijd voor iets nieuws, misschien? Waarom niet. Eens kijken of ze met mijn witte, Europese warboel ook iets konden aanvangen. Dat kon, maar dan moet u denken in de richting van de schaapscheerdersfeesten op de Veluwe en aan hen die met een kettingzaag van een blok hout een kunstwerk maken. De vrouw maakte de fotoreportage, sindsdien verzamel ik kapperservaringen.
Nu ben ik meestal zó laat met het aanhaken bij een trend dat ik vanzelf comfortabel in de tweede golf meelift. Toen vinyl weer populair werd had ik al een paar duizend platen, ik stopte met het temmen van de baardgroei lang voor knot en havermelk en AI, ach, misschien ooit. In het ongebreidelde woud van hippe barbiers hier in Utrecht vond ik er één die qua muziek (classic rock) aangenaam aansloot, waar koemelk nog heel gewoon was en waar speciaalbier en whisky beloofd werd. Ik naar binnen. Na de koffie en andere initiatieriten werd de vintage tandartsstoel in horizontale positie gebracht. Mijn bebaard gelaat werd met natte, warme, welriekende lappen bedekt, terwijl Pink Floyd de donkere kant van de maan opzocht.
Daarna wordt de herinnering een beetje vaag. Ik weet nog dat de kappersbaas met zijn vazallen in een geanimeerd gesprek over kookprogramma’s verzeild raakte. ‘Kookprogramma’s?’, zegt u? Ja, die. Ze hadden de ‘barbiers brancard’ een beetje uit de loop gerold, zodat ze onbelemmerd naar de koelkast op een neer konden, ik was de laatste klant die middag en viel in een glorievolle slaap. Even wilde ik nog aan het gesprek deelnemen, maar dat is er niet meer van gekomen. Deelnemen, omdat het over mijn favoriete televisie ging: The Hairy Bikers. Twee Engelse chefs rijden op dikke motorfietsen door de U.K. , (of door Azië, en net zo makkelijk door het diepe zuiden van Amerika). Ze kopen en koken lokaal en het is puur genieten van mooie reisbeelden, inspirerend vers voer en artisanale dranken – en van hun accenten, humor en ‘banter’.
Ik werd om 01:30 wakker van de rugpijn en heb mij, vóór de uitbraakpoging een bekende Amerikaanse bourbon ingeschonken. Mijn afscheidshaiku hing daar sportief nog een maand voor het raam. Momenteel zie ik er uit als een hairy biker.